شش صبح رسیده ام، قرار بود مسابقه ساعت هشت شروع شود ، جایی برای رفتن ندارم . هوا جوری سردست که انگار دنبالم کرده ، به سرعت راهم را می گیرم تا ورودی . پنج دقیقه قبل از میان صف طولانی تاکسی ها رد شدم، یک ساعت بعد وقتی که برای سوار شدن برگشتم فقط سه تای آن ها مانده بود . هوای داخل ترمینال بدک نیست ، سردست اما نه به پرخاشگری بیرون ، نیت می کنم تا آفتاب به درستی نقطه ای از زمین را زرد نکرده خارج نشوم . اتوبوس رانی هایی که بلیط برگشت را می فروشند همگی بستنه اند ، آنهایی که بازند یا به سنندج می روند یا به تهران و الخ ... جوانکی که انگار وضعیتش مثل من بود آمد دید همه بسته اند ، مثل من روی صندلی ها به انتظار نشست . دیگر من به آسودگی می توانم همانجا بشینم . او تا چند دقیقه دیگر تحملش تمام می شود به آن سوی ترمینال می رود تا از آنها در رابطه با خرید بلیط سوال کند . اگر دیدم دستش را دراز کرد و بلیط گرفت یعنی در آن سوی ترمینال بلیط برگشت من موجود است . نیم ساعت بعد باوجود اینکه می دانستم بلیط آنجا نیست از بی کاری بلند شدم تا آن جبه ی ترمینال را کشف کنم . ترمینال مدلی امروزی داشت اما کیفیت خاصی نداشت . یک مشت تیر و تخته ی معمولی که خیلی معمولی روی هم سوار شدند . دو روز بعد وقتی برای برگشت آمدم قد یکی را معیار قرار دادم ، ارتفاع سقف اینجا تقریبا 12 متر بود . توی دستشویی مردانه دو نفر باهم مهربانانه حال و احوال می کند . خوبی اینجا اینست کسی کاری بهت ندارد .
