نمی نویسم؛ لااقل اینجا و عمومی، دفترچه ایست از برادرم، چیزی برای آزمایش ترکیببندی صفحات و ایده ها، حالا آن شده برای ثبت کارهای روزانه. دفتر قبلی فرودگاه جا ماند چون سر چند گرم ناقابل می گفتند صد دلار بده، آن و چند کتاب حذف شدند و بجایش پتو و دوربین عکاسیام را نجات دادم. وقتی به ایران برگشته بودم خستگی سفر چند ماه قبل را به در می کردم، دو هفته فقط خوابیدم آن دو هفته را در دو خط شرح دادم فقط برای خالی نماندن عریضه، دو هفته ی عبوس و درگیر با زمان. میانگین ارتباطت با کلمات ( چه مصرفش و چه تولید) مرجع خوبی برای وصف روحیاتست، وقتی می نویسی باریکه ای از امید یا ما بهازای تاریکترش، حجم عبوسی از فریاد، نیروی محرکه ی شروعست و البته انتخاب اینکه چه چیزهایی را دوست داری بگویی و چه چیزهایی قرارست بی نام و نشان جایی انباشته شود فقط به جهت ثبت حال روزمره پای ارتباطت با کلمات نوشته می شود.
این نوشته صرفا برای پاک کردن روی خاک خورده ی اینجاست و شاید تلاش برای ترمیم رابطه ام با کلمات ...
