آدم ها می نویسند
آدم ها می نویسند اما گاهی چیزی که روی کاغذ به چشم می آید آنقدر رمزآلود و شخصی می نمایاند که شاید ارسال آن به روزنامه، مجله یا وبلاگ نوعی بی حرمتی به حریم خصوصی اش باشد، شاید همین یادداشت دودل و شخصی با تمام تردید هایش خواننده ی دیوانه ای را سر کیف بیاورد اما خودمان هم می دانید بعضی از نوشته ها سر منشاشان خلاء و تاریکی مطلق خلوت ماست، جایی که یکه و تنها در بی واسطه ترین لحظه در کسری از ثانیه یا کمی بیشتر به خود می نگریم، همان جایی که تصویر آینه گونه ما، ایده ای که از خود بودنمان داریم فرو می شکند، انگار چشمانمان از سر جایشان غلط می خورند و در سرمان فرو می افتند، نگاه به درون، کشف مرموزترین غار هستی، دست بی اختیار قلم را چنگ می زند و بی اختیار می جنبد، لحظه ای ترسناک و هیجان انگیزی که حتی نباید برای کسی تعریفش کرد. بعضی نوشته ها آنقدر خصوصی و نزدیک به توست که افشای این رازهای مگو مانند فیلمبرداری از معاشقه و انتشارش برای سایرین غیر اخلاقی و مریض است. بعضی از نوشته ها برای خود آدم است و تو دقیقا می دانی که کدام ها.
