با این کفش های تا به تا انقدر دویدم که عادت کردم

یا 

شهریور مرا پر می کند و می رود

اواخر شهریور امسال است و ننه سرما خیلی غیر منتظره روی سرمان تگرگ بارانید،  خواهرزاده ام که تا حالا هیچوقت تگرگ ندیده بود ارّه و متّه ی اسباب بازی اش را برداشت تا در مقابل خدا از ماها دفاع کند، در آخر مادرش باهش صحبت کرد و نتیجه این شد که او روی بالکن رفت و فریاد می زد خدایا متشکریم.
اواخر شهریور است و باید کمی با سرعت و جسارت بیشتر کارهایم را سراسامان بدم. دوستان قدیمی دارند یک به یک به آمریکا و کانادا گسیل می کنند و اینطور است که معمار دارد کم کم احساس تک و تنهایی می کند، با امروز تقریبا 20 روز می شود که از خانه خارج شده و هنوز بازنگشته است. خانواده ی او اما نگرانش نیستند، بیشتر خوشحالند که کمی به حرکت و جنب و جوش افتاده و دارد تهرانر بازی در می آورد. او می داند که هر کاری هم بکند همان بچه شهرستانی قبلی می ماند اما جدیدا حوالی سینما فرهنگ زیاد آفتابی می شود، به فیلم های هنرو تجربه علاقه پیدا کرده و بعد از دو بار له شدن کنار بغل دستی ها فهمیده کدام صندلی باب دندانش است و باید کجا بشیند تا تمام حواسش را به فیلم بدهد. سالهاست که سینما معشوقه ی همیشگی او بوده و مانند همسر قانونی اش رابطه شان متلاطم نیست بلکه همیشه در اوج است. معمار می داند اگر به خاستگاری معشوقه اش رود ممکن است همه چیز را خراب کند، به خودش می قبولاند که این زندگی گرچه یواشکی است اما با دوام است، بالانس دارد و آسیبی به کسی نمی رساند. فعلا که جواب داده و گویا همین طوری ها هم ادامه می یابد.

 اواخر شهریور در آن گنجه را می بندم . آن حسی که که گمش کرده بودم دوباره سر و کله اش پیدا شده. بهش می گویم نبودنت زندگی را سخت کرده بود، داشتم در خودم فرو می ریختم و به مراحلی رسانیدم که تا به حال تجربه نکرده بودم. فعلا زیاد سر به سر هم نمی گذاریم و او سرش در گوشی موبایلش است و یک گوشه لم داده. همین که هست خیالم راحت است و من می توانم آن طرف تر در لپ تابم را باز کنم و این ها را بنویسم.